آپارتایداسرائیلى

 رژیم صهیونیستی و آفریقای جنوبی در بسیاری از زمینهها با یکدیگر متفاوت اند. اما مدارک و شواهد بسیاری نشان می دهد که اسرائیل تعریف گسترده ای از رهگذر تبعیض علیه فلسطینیان اعمال می دارد که این کار، شکل قانونی به خود گرفته است تا جایی که برخی از این سیاستها، شباهت بسیار زیادی به سیاست های دولت آفریقای جنوبی در دوره آپارتاید دارد.
رژیم اسرائیل از همان آغاز اشغالگری، به دنبال حفظ قدرت و سلطه اکثریت یهودیان بوده و نسبت شمار یهودیان و غیر یهودیان را به عنوان یک مسئله «امنیت ملی» مدنظر داشته است. «اویگدور لیبرمن» وزیر تهدیدهای استراتژیک اسرائیل، شهروندان فلسطینی را تهدیدی جمعیتی می داند که اسرائیل با آن مواجه است. در طی این سالها، لیبرمن از حمله اسرائیل به ساکنان بومی فلسطین دفاع کرده و در مصاحبه ای با روزنامه «ساندی تلگراف» در نوامبر 2006 اذعان داشت که شهروندان فلسطینی ـ که تقریبا 20 درصد جمعیت را تشکیل می دهند - بر اثر فشار رژیم خواهان بیرون رفتن از این کشوراند.
بسیاری از سیاست های اسرائیل از زمان اخراج 750 هزار نفر ازمسلمانان و مسیحیان فلسطین و از زمان نادیده گرفتن حقوق به رسمیت یافته بین المللی آنان برای بازگشت به خانه هایشان، با هدف حفظ برتری جمعیتی یهودیان بوده و به یک حصار امنیتی برای رژیم صهیونیستی بدل شده است.
این سیاست؛ یعنی سیاستهای تبعیض آمیز علیه گروه های اصلی فلسطینی تحت کنترل رژیم اسرائیل و علیه پناهندگان فلسطینی در تبعید نیز اعمال میشود.
آپارتاید عمدتا به معنای ملاحظاتی در خصوص چگونگی اداره شهرها و رفتار با ساکنان قلمرو های تحت کنترل رژیم است، اما رویکرد اسرائیل اتخاذ سیاستهای تبعیض آمیزی است که ضامن بقای آن باشند از این رو و در سایه این سیاست ها، فلسطینیان که برای سالیان سال و نسل های متمادی در این سرزمینها زیسته اند یا به زور از کشورشان اخراج میشوند و یا از ترس جنگ از خانه هایی که در نواحی تحت کنترل اسرائیل است، میگریزند و هیچگاه اجازه بازگشت به زادگاه خود را نمی یابند. این اخراج پیاپی از یک سو موجب برتری قوم یهود شده و از سوی دیگر قانون اسرائیلی «بازگشت» به عنوان حق مشروع، تنها حق قطعی یهودیان برای هجوم از سراسر جهان به سرزمین موعود شده است که این امر می تواند تاثیر بسیاری در تحریک یهودیان برای مهاجرت و برتری قوم یهود در این منطقه باشد.
اسرائیل امروزه بر گروه های زیر حکومت می کند:
- 6/4 میلیون نفر یهودی؛
- 3/1 میلیون نفر مسلمان و یهودی اسرائیل که گاهی از آنها با نام عرب های اسرائیل یاد می کنند؛
- 5/0 میلیون نفر که نه عرب اند و نه یهودی؛
-3/0 میلیون نفر در غزه و نوار اشغالی و شرق بیت المقدس.
شاید در این میان فلسطینیان با نوعی آپارتاید رسمی و نهادینه که در آفریقای جنوبی حاکم بوده، مواجه نباشند، اما اسرائیلیهای یهودی از حقوق و آزادیهای بیشتری نسبت به شهروندان فلسطینی اسرائیل برخوردارند.
بیش از 20 قانون اسرائیلی به طور آشکارا یهودیان را بر غیر یهودیان برتر می داند.
قانون مهم «آزادی و اعتبار انسانی» رژیم اسرائیل را یک دولت یهود می داند تا دولتی برای همه شهروندان.
این قانون نابرابر تبعیض های فراوانی علیه فلسطینیان سراسر جهان اعمال داشته است.
بر اساس گزارش سالانه حقوق بشر وزارت خارجه آمریکا، تبعیض های اجتماعی و قانونی علیه مسیحیان، مسلمانان و شهروندان دیگر اسرائیل وجود دارد. اسرائیل عربها را از آموزش، برخورداری از مسکن، استخدام و خدمات اجتماعی، همانند یهودیان برخوردار نمی کند.
به عنوان مثال نود و سه درصد اسرائیل توسط آژانسهای شبه دولتی؛ همچون صندوق ملی یهودیان تصرف شده که بر ضد غیر یهودیان تبعیض روا می دارد. شهروندان فلسطینی فراوانی با موانع قانونی در به دست آوردن زمین برای کشاورزی، سکونت یا توسعه تجاری مواجه اند؛ بسیاری از دانش آموزان غیر یهودی که در مدارس حضور پیدا می کنند، درمقایسه با دانش آموزان اسرائیلی با تبعیض و نابرابری رو به رو میشوند. بسیاری از بودجه های دولتی به مدارس یهودی تعلق میگیرد، در حالی که در خصوص مدارس فلسطینیان اینگونه نیست.
بسیاری از شهرها که از جمعیت بالای فلسطینی برخوردارند، از خدمات اساسی و ضروری محروم و به طور معناداری از سرمایه گذاری دولتی کمتری برخوردارند. در حقیقت بیش از هفتاد روستای فلسطینی که برخی از آنها پیش از تاسیس رژیم اسرائیل وجود داشته اند از سوی دولت به رسمیت شناخته نشده اند و از هر گونه خدماتی محروم اند، بلکه در نقشه های رسمی رژیم قرار ندارند.
قانون «تابعیت و ورود به اسرائیل» حتی فلسطینیان مناطق اشغالی را که با شهروندان فلسطینی اسرائیل ازدواج کرده اند از به دست آوردن حق شهروندی و سکونت محروم داشته است. این قانون هزاران شهروند فلسطینی را به دور شدن از اقوام خود مجبور میکند.
بسیاری از اسرائیلی های یهودی، رفتاری نژاد پرستانه علیه فلسطینیان و سایر عربها دارند. نظرسنجیها نشان می دهد که دو سوم اسرائیلیها تمایل دارند که خانههایشان از فلسطینیان جدا باشد و نزدیک به نیمی از آنها به عربها اجازه نمی دهند که به خانه شان وارد شوند و چهل درصد از آنها از سیاستهای رژیم در تشویق به مهاجرت شهروندان فلسطینی از اسرائیل حمایت می کنند.
کتابهای درسی اسرائیل، فلسطینیان و دیگر عربها را در بدترین شکل ممکن نشان می دهند. سیاست اسرائیل به صورت آشکاری به سمت لکه دار کردن و بی ارزش خواندن فلسطینیان پیش می رود.
خاخام اویدا یوسف رهبر پیشین خاخام های یهودی و رهبر معنوی حزب «شاس» سومین حزب بزرگ کنست می گوید:
بسیاری از مردان یهود، عربها را مار می دانند... عربهایی که باید مثل مار با آنها رفتارشود.
در اسرائیل تبعیض نژادی رسمی از نوع آپارتاید آفریقای جنوبی وجود ندارد. تفاوت کلیدی که وجود دارد این است که سفیدپوستان آفریقای جنوبی به دنبال استثمار نیروی کار جامعه غیر سفیدپوست تحت نیروی آپارتاید بودند، اما اسرائیل غالبا به دنبال انتقال فلسطینیان از سرزمین مادری شان و نگهداری این زمین ها برای استفاده یهودیان بوده است.
مصادره این زمینها در سال 1984 آغاز شد و تا به امروز ادامه دارد. در سال 1984، تقریبا 750000 نفر فلسطینی) سه چهارم ساکنان فلسطین (توسط نیروهای اسرائیلی - به صورت اجباری - اخراج شدند و یا در طول جنگ از ترس جانشان گریختند. اسرائیل، چهارصد روستای فلسطینی را ویران کرد و برای سکونت یهودیان آماده ساخت. مصادره اموال خصوصی شهروندان فلسطینی هنوز هم ادامه دارد.
این مصادره ازسال 1967 و تا کرانه باختری وغزه و به ویژه تا مناطق اشغالی بیت المقدس شرقی ادامه یافته است. اسرائیل در مناطق اشغالی، دارایی های خصوصی فلسطینیان را به یغما برد و به طور غیر قانونی صدها خانه یهودی ایجاد و ساکنان فلسطینی را از کرانه باختری و غزه اخراج کرد.
شاید نتوان اوایل سالهای اشغال کرانه باختری و نوارغزه توسط اسرائیل را به معنای دقیق کلمه نوعی از آپارتاید نامید، اما می توان آن را یک حادثه موقتی مربوط به درگیری جنگی در سال 1967 و پس از آن نامید.
اسرائیل کنترل خود را بر این مناطق برای یک دوره چهل سال نگه داشته است؛ دوره ای که دو سوم کل تاریخ تشکیل این رژیم را شکل می دهد. حتی پس از عقب نشینی سال 2005 ساکنان یهود از غزه، اسرائیل به ادامه کنترل تمام منطقه و اخراج مردم از راههای دیگر برای در اختیار گرفتن سرنوشت مردم غزه ادامه داده است. علاوه بر این، اسرائیل شرق بیت المقدس را به خود ضمیمه کرده و از تمایل خود برای ضمیمه کردن نیمی از کرانه باختری که احتمالا نیمی از دره اردن باشد، پرده بر داشته است.
تبعیض و جدایی در دو سیستم، قانونی متمایز و قابل اجرا برای یهودیان و فلسطینیان است - یهودیان اسرائیلی که به طور غیر قانونی در کرانه باختری زندگی می کنند تحت قوانین اسرائیلی هستند و حق دادن رای در انتخابات اسرائیل هستند و میتوانند آزادانه نه تنها در اسرائیل، بلکه به خارج اسرائیل سفر کنند، در حالی که فلسطینیانی که در همین قلمرو و در سرزمین خود به سختی روزگار می گذرانند از این قوانین سودی عایدشان نمیشود و از هیچ حقی برای رای دادن در انتخابات برخوردار نیستند و نمی توانند آزادانه به داخل یا خارج از اسرائیل سفر کنند.
تبعیض و جدایی همچنین در موارد زیر آشکار است:
سیستم جاده پهناور که توسط اسرائیل در نوار غربی رود اردن ساخته شده و فلسطینیان از استفاده آن محروم هستند. این جادههای اسرائیلی، سرزمین فلسطین را دو نیم کرده و فلسطینیان کرانه باختری را از هر گونه آزادی منع کرده است.
فلسطینیان در نوار غربی رود اردن اغلب نیازمند اجازه برای سفر از یک روستا به روستای دیگر هستند و از ایست و بازرسیهای نظامی بی شمار اسرائیلی باید بگذرند. این تبعیض یادآور رسوایی آفریقای جنوبی در «سیستم عبور» است که حرکت سیاه پوستان را با آن کنترل می کرد. اسقف دموند فوز یکی از رهبران ضد آپارتاید آفریقای جنوبی، پس از دیدار از فلسطین میگوید:
آنچه من در طی اقامتم از فلسطین به چشم دیدم، شباهت فراوانی با وضعیت سیاه پوستان افریقای جنوبی داشت. من کوچک کردن فلسطینیان را در ایستگاههای ایست و بازرسی دیدم که یادآور برخورد ماموران جوان سفید پوست با سیاهان افریقای جنوبی بود.
امروزه اسرائیل به جای محاصره کرانه باختری، به محدود کردن حقوق انسانی فلسطینیان همت گماشته است.