آغوش باز سازمان ملل برای اسرائیل

 پس از عقب نشینی اسرائیل از نوار غزه ، جامعه بین المللی به این تصور رسید که مقامات اسرائیل تمایل بسیاری برای برقراری صلح در منطقه و پایان دادن به نیم قرن جنگ و خونریزی دارند، این استنباطی است که آریل شارون و سایر حامیان طرح عقب نشینی دقیقا قصد خلق این تصویر را در ذهن جهانیان داشته و موفق هم شدند . این بار طرح آریل شارون درهای سازمان ملل را بر روی اسرائیلی که همواره عضوی نابهنجار محسوب می شد ، باز کرد.

اسراییل اخیرا طرح قطعنامه ای را تسلیم سازمان ملل کرده است، وی علاوه بر این خواهان دستیابی به کرسی دو ساله در شورای امنیت بوده وکوفی عنان نیز استقبال گرمی از وی به عمل آورد.
شاید این اتفاقات برای هر کدام از 190 کشور دیگری که از اعضای سازمان ملل هستند، امری بسیار عادی و طبیعی باشد. اما در خصوص اسراییل، طرح فوق اولین پیشنهادی است که از جانب اسراییل مطرح می شود و از سوی دیگر عنوان طرح پیشنهادی برای اختصاص یک کرسی در شورای امنیت به معنای پایان یافتن مشکلاتی است که سوریه از مدت ها پیش با آن دست و پنجه نرم می کرد.
آریل شارون پانزدهم سپتامبر، اولین سخنرانی خود در سازمان ملل را انجام داد. وی در جمع اعضایی صحبت کرد که پیش از این هرگز این رژیم را به رسمیت نشناخته و اعضای عرب آن نیز به محض آغاز سخنان شارون، کرسی خود را ترک می کردند.
سفیر اسراییل، خود در خصوص این تحولات می گوید: آنچه در چند ماه اخیر در سازمان ملل رخ داده و بهبود موقعیت اسراییل دراین سازمان حتی دو سال پیش نیز ممکن نبود. شاید دو سال پیش حتی اقدام برای انجام چنین اموری غیر ممکن و بیشتر شبیه یک رویا بود.
تمامی این اقدامات در واقع به معنای تلاش اسراییل برای عادی سازی روابط با شخص کوفی عنان و در رتبه بالاتر سلزمان ملل بود. کوفی عنانت اولین سخنان خود به منظور عادی سلزی روابط بااسراییل را در ژوئن سال 2004 آغاز کرد. در سمینار ضد صهیونیست گرایی که در آن کوفی عنان خطاب به سایر حاضرین گفت: ابتدای امر باید توضیح دهم که گزارش سازمان ملل در خصوص یهودی گری نتوانسته است با عقاید شخصی ما هم خوانی داشته باشد.
در نوامبر گذشته، مخالفت با ضد یهودی گری برای نخستین بار در قطعنامه سالانه ای با عنوان « مخالفت با مقابله با مذاهب» مطرح شد. این طرح در آن زمان توانست 177 رای مثبت را جمع آوری کند.
در ماه مارس، کوفی عنان در بیت المقدس حضور یافته و تنها شخص خارجی مشهوری بود که در جمع حضار سخن گفت.
در ماه ژوئن، گیلدمن به عنوان معاون دبیر کل سازمان ملل برگزیده شده و در بیستم سپتامبر اولین اسراییلی بود که پس از 52 سال وارد مجمع عمومی شد. وی پس از این اقدام وزیر امور خارجه اسراییل- سیلوان شالوم- را معرفی کرد.
سیلوان شالوم نیز در این خصوص به حضار گفت: روابط اسراییل با سازمان ملل بهبود شایانی یافته است البته هنوز برای برقراری رابطه دو جانبه کامل راه بسیاری داریم.
آبراهام فاکسمن، دبیر کل اتحادیه مخالفت با هتک حرمت در این خصوص می گوید: از 50 سال بیش تعصب و خصومت خاصی نسبت به اسراییل وجود داشته است، حذف این تعصبات در 18 ماه به هیچ وجه ممکن نیست. ما باید از این قبیل اقدامات استقبال کنیم، هر چند راه بسیار طولانی برای رفتن در پیش رو داریم و اسراییل نیز در حال حاضر باید تمام تلاش خود را به کار بگیرد تا بتواند تبدیل به کشوری مانند سایر کشورها در سازمان ملل شود.
هارولد تانر ـ دبیر کل سازمان روسای یهودی جهان ـ در این خصوص می گوید: آنچه کاملا واضح است تغییر اساسی در یک رویکرد سازمان ملل است. ظرف یک سال گذشته اتفاقات مثبت فراوانی رخ داده است. البته هنوز با اسراییل برخورد عادلانه و صحیحی نمی شود.
تعصب علیه اسراییل از زمانی آغاز شد که اعراب صراحتا اعلام کردند که اسراییل حق هیچ گونه حضوری در سازمان ملل را ندارد.
به همین ترتیب تعداد مخالفان افزایش یافت. تغییرات دقیقا از زمانی آغاز شد که ایالات متحده با اعمال فشار فراوان بر سازمان ملل خواهان تغییر رویه این سازمان در قبال اسراییل شد. از سال 1972 تاکنون، اسراییل موفق به کسب 39 رای مثبت برای حضور اسراییل در شورای امنیت شده است.
ادوار موریتمر ـ یکی از معاونان کوفی عنان ـ در این خصوص می گوید: زمانی که نوبت به اسراییل و هواداران وی می رسد، این کشور با استناد به سیاستمداران و سیاست های امریکا قدرت فراوانی می یابد.
اسراییل بی شک تایثیر فراوانی بر روند رابطه ایالات متحده با سازمان ملل دارد. علاوه بر این. مسئله تقصیرات سازمان ملل در برنامه نفت در برابر غذا، این فرصت را به اسراییل داد تا از سهل انگاری این سازمان به نفع خود بهره برداری کند.
اسراییل اولین بار در سال 2000 اولین گام های به رسمیت شناخته شدن از سوی سازمان ملل را برداشت.
وی در این سال به عضویت یکی از کمیته های فرعی سازمان ملل که سی عضو داشت درآمد. در این کمیته اعضا برجسته ای مانند ایالات متحده، استرالیا و کانادا نیز حضور داشتند.
اما در آن زمان نیز اسراییل از محدودیت های فراوانی برخوردار بود. اسراییل تنها اجازه حضور در مقر سازمان ملل در نیورک را داشته و حق حضور در ژنو، وین و روم را نداشت. این تنها محدویتی بود که اسراییل را به شدت بر هم ریخته بود.
گیلدمن با استفاده از تمامی که به آن دست یافته بود، سعی در ارتقا وضعیت اسراییل در سازمان ملل داشت. به عنوان مثال وی همواره بر این نکته تاکید می کرد که کشورش از تجربیات آموزشی بسیاری برخوردار بوده و می تواند این تجربیات را در اختیار سازمان ملل قرار دهد.
اما حقیقت این جاست که اسراییل و سازمان ملل از همان ابتدا معاملات فراوانی با یکدیگر داشتند. اعتماد به نفس اسراییل در واقع نشات گرفته از سازمان ملل است. از سوی دیگر این پذیرفته شدن عضویت این کشور در سال 1949 بود که منجر به رسمیت شناخته شدن وی در سطوح بین المللی شد.