جنگ در اندیشه نظامی اسرائیل

از زمان آغاز چالش میان عرب ها و "اسرائیلی ها"، سیاست های نظامی و امنیتی "اسرائیل" صبغه ای هجومی داشته است و صهیونیست ها از سال 1948 تا کنون آغازگر 4 جنگ بزرگ با عرب ها بوده اند که البته باید به این تعداد، شمار زیادی عملیات نظامی گسترده دیگری را نیز افزود؛ این در حالی است که طرف عربی تنها یک بار جنگ را شروع کرده است که آن هم در سال 1973 و با حضور کشورهای سوریه و مصر بوده است، ضمن آنکه شمار عملیات های گسترده نظامی که طرف عربی بر ضد "اسرائیل" به راه انداخته، بسیار اندک بوده است.
به نظر می رسد که مقامات سیاسی و نظامی "اسرائیل" میان دو مقوله سیاست و امنیت تمایز قائل شده و بیشترین اولویت را به مقوله های امنیتی و نظامی اختصاص می دهند و مقوله سیاست در درجه دوم اهمیت قرار دارد. یکی از مهم ترین اندیشه های حاکم بر جامعه صهیونیستی این است که هیچ نوع تعارض منطقی میان به کارگیری عملی از نیروی نظامی و یا در فکر به کارگرفتن آن وجود ندارد و فاکتورهای امنیتی با توجه به نظر و دیدگاه صهیونیست ها مقدم تر از فاکتورها و مسائل سیاسی هستند و ادامه حیات "اسرائیل" با توسل به قدرت خاص آن بسیار مهم تر از سازش مسالمت آمیز با کشورهای عربی به شمار می رود.
در ماجرای منازعه عربی و "اسرائیلی" همیشه ترازوی قدرت و توان نظامی به سمت "اسرائیل" سنگینی کرده و می کند و هر دو طرف این منازعه به این نابرابری قدرت اعتراف دارند، البته پیچیدگی مساله عدم توازن قدرت به حدی است که ابعاد استراتژیک آن را نمی توان به سادگی سنجید.
اگر نگاهی به فعالیت های نظامی "اسرائیل" بیافکنیم، به این نتیجه می رسیم که "اسرائیل" از نظر حجم و نوع سلاح هایی که در اختیار دارد، بر تمامی همسایه های عرب خود برتری دارد و علاوه بر این از سلاح اتمی برخوردار است که درباره اهمیت آن باید گفت این سلاح در نهایت به عنوان یک عنصر تعیین کننده در چالش "اسرائیل" با دیگر کشورهاست؛ از همین رو، با نظر به گرایش های تهاجمی غالب بر تفکر نظامی صهیونیست ها و همچنین وجود شکاف عظیم و رو به گسترش در توازن قدرت نظامی میان دو طرف و بی نتیجه ماندن تلاش ها برای رفع این شکاف، باعث شده است که آغازگر جنگ مستقیما اسرائیل باشد.
در همین راستا دکتر محمد قدری سعید برخی از چارچوب های کلی فعالیت های تسلیحاتی "اسرائیل" را این گونه بر می شمارد:

1ـ "اسرائیل" و ایالات متحده از سال 1979 با امضای توافق نامه مربوط به همکاری های استراتژیک در زمینه مسائل دفاعی که بعدها و در 14 دسامبر سال 1987 توسط اسحاق رابین به مدت ده سال تمدید شد، روابط تنگاتنگی در زمینه تسلیحاتی با هم برقرار کردند.
توافق نامه 1979 این اجازه را به "اسرائیل" و نهادهای پژوهشی و صنعتی اش می داد که از وضعیت نظامی مشابه کشورهای عضو پیمان ناتو برخوردار باشد و بتواند تکنولوژی های جدید را منتقل کرده و در برنامه های پژوهشی نظامی نیز مشارکت داشته باشند.
توافق نامه نظامی مذکور سود فراوانی را برای طرف "اسرائیلی" داشت و "اسرائیل" توانست از تجربیات آمریکا در زمینه های جنگ الکترونیکی، تولید مهمات، موشک های ضد تانک و همچنین کلاهک های موشکی قابل هدایت با اشعه ما دون قرمز استفاده کند.

2ـ از دیگر مسائل مهم و شایان توجه، باید به برتری جهانی "اسرائیل" در زمینه تولید و پیشرفته سازی هواپیماهای بدون خلبان اشاره کرد. در حال حاضر زرادخانه های "اسرائیل" انواع مختلفی از این هواپیماها را تولید می کنند که برخی از آنها فاصله کمتر و برخی فاصله زیادتری ( تا 100 کیلومتر ) را طی می کنند.
هواپیماهای بدون خلبان برای عملیات شناسایی و همچنین تعیین هدف به کار می رود، ضمن آنکه می توان از آن برای هدف قرار دادن برخی مواضع طرف مقابل استفاده کرد.
گفتنی است که رژیم صهیونیستی، از انواع مختلف هواپیماهای بدون خلبان خود (ماستیو، مازلات و بایونر) در شناسایی سایت های موشکی سوریه در دشت "بقاع" استفاده کرد و هواپیماهای بدون خلبان "اسکات" این رژیم موفق شدند که به صورت مستقیم تصاویر نتایج حمله هوایی ارتش "اسرائیل" به سایت های موشکی سوریه را به تل آویو ارسال کنند. ضمنا در حال حاضر دولت عبری در تلاش است که انواع جدیدتری از این هواپیماها را تولید کند که از حجم کوچک تر و قیمت پایین تری برخوردار باشد.

3ـ از دیگر فعالیت های تسلیحاتی "اسرائیل" نیز باید از پیشرفته سازی جنگنده بمب افکن "لاوی" یاد کرد. صهیونیست ها به کمک این طرح توانستند بسیاری از تجربیات پیشرفته تکنولوژیکی آمریکا در زمینه مسائل الکترونیکی، رایانه ای و همچنین مهندسی پرواز را به خدمت بگیرند و به طور کلی باعث افزایش سطح کیفی طرح های تسلیحاتی خود شوند.
طرح پیشرفته سازی هواپیمای "لاوی" یکی از بزرگ ترین طرح های تسلیحاتی صهیونیست ها به شمار می رود.
هنگامی که طرح مذکور در سال 1980 آغاز شد، هدف اصلی آن ساخت هواپیمایی بود که با خواسته های تاکتیکی و نظامی "اسرائیل" در دهه 90 همخوانی داشته باشد و در آن از تجارب جنگی اکتبر 1973 "اسرائیل" نیز استفاده شود. ضمنا از دیگر اهدافی که "اسرائیل" از اجرای طرح مذکور دنبال می کرد، ایجاد یک پایگاه پیشرفته صنعتی بود که می توانست ضامن حفظ برتری اسرائیل در زمینه تکنولوژی جدید باشد.
گفتنی است که تل آویو با وجود آنکه تکنولوژی طراحی هواپیما را در اختیار داشت، ولی اجرای طرح پیشرفته سازی هوایپماها مستلزم مشارکت حدود 80 شرکت آمریکایی و وارد کردن تجهیزات هواپیمایی بود. طرح مذکور 2/2 میلیارد دلار هزینه برداشت که ایالات متحده 8/1 میلیارد دلار آن را پرداخت کرد، ولی این طرح ـ پس از بحث و جدل های فراوان در دولت عبری ـ به خاطر مسائل اقتصادی به مرحله اجرا نرسید.

4ـ توجه فراوان "اسرائیل" به تولید کلاهک های جنگی از جمله کلاهک های انفجاری ـ ارتعاشی با توان تخریبی بسیار بالا و همچنین کلاهک هایی که قابلیت انتقال بمب را دارند، از دیگر مقوله های حائز اهمیت در فعالیت های تسلیحاتی "اسرائیل" است.

5ـ موفقیت "اسرائیل" در پیشرفته سازی موشک های دوربرد بالستیک خود موسوم به "اریحا 2" که برد آن به 1450 کیلومتر می رسد، از دیگر پیشرفت های چشم گیرش در مسائل تسلیحاتی است.
بی گمان تل آویو اهمیت خاصی را برای پیشرفته سازی این نوع موشک قائل است چرا که به "اسرائیل" اجازه می دهد که مواضعی را در عمق خاک کشورهای عربی هدف قرار دهد. ضمنا تجهیز موشک "اریحا 2" به کلاهک های جنگی پیشرفته، کار "اسرائیل" را در هدف قرار دادن مواضع بسیار دور آسان تر می سازد.
در مورد حملات "اسرائیل" به مواضع فلسطینی ها در تونس و نیروگاه هسته ای عراق، گفته می شود که این حملات با استفاده از یک سناریوی پیچیده و توسط هواپیماهای جنگنده تل آویو انجام گرفت، در حالی که می توان این ماموریت نظامی را امروزه با دقت و بدون هیچ گونه خطری با استفاده از موشک های دوربرد "اریحا 2" انجام داد.
ضمنا موشک های مذکور این توانایی را دارند که در هنگام آغاز عملیات، ضربات ناگهانی و مهلکی را به فرودگاه های جنگی طرف مقابل وارد آورند و حتی هواپیماها را در داخل آشیانه هایشان هدف قرار دهند.

6ـ از دیگر فعالیت های تسلیحاتی "اسرائیل" باید به امضای پروتوکل همکاری های فنی با ایالات متحده و پژوهش های مربوط به دفاع استراتژیک و همچنین پیشرفت های علمی و تکنولوژیکی اشاره کرد.
امضای پروتوکل مذکور به "اسرائیل" اجازه داد که به تکنولوژی مدرن در زمینه اشعه لیزر و آخرین دست آوردها در زمینه علوم کامپیوتر و برنامه نویسی و هم چنین مهندسی ساخت موشک دست یابد.

7ـ دست یابی به نسل جدیدی از مهمات جنگی یکی دیگر از موفقیت های "اسرائیل" در این عرصه است. موشک های هوا به هوا، هوا به زمین، موشک هایی که قابلیت هدایت با لیزر، رادار و اشعه مادون قرمز را دارند، همگی جزئی از این مهمات جنگی به شمار می روند.
ضمنا اگر نگاهی به سلاح های پیشرفته شیمیایی و بیولوژیکی که دولت عبری در اختیار دارد، بیافکنیم به این نتیجه روشن و مبرهن خواهیم رسید که "اسرائیل" از زمان شکل گیری توجه زیادی به این نوع سلاح ها داشته است و با نظر به اینکه تولید سلاح های مذکور در مقایسه با تولید سلاح های هسته ای بسیار ساده تر است، در حال حاضر "اسرائیل" تلاش می کند که یک پایگاه عظیم تولید سلاح های شیمیایی و یک مرکز علمی و پژوهشی ویژه تولید این گونه سلاح ها را تاسیس کند و در همین راستا از دانشمندان یهودی که در سرتاسر جهان پراکنده اند و روابط علمی در زمینه صنعت تولید مواد شیمیایی با "اسرائیل" دارند، کمک می گیرند.
از مهم ترین کارخانه های فعال در زمینه تولید مواد شیمیایی در "اسرائیل" می توان به موارد ذیل اشاره کرد:
ـ کارخانه تولید گازهای شیمیایی جنگی در شرق "الناصره"
ـ کارخانه تولید مواد شیمیایی "آسیا" در منطقه "بتاح تکفا"
ـ کارخانه تولید مواد شیمیایی "مختئیم" در تل آویو
ـ کارخانه تولید مواد شیمیایی "دوریت" در قدس
ـ کارخانه تولید مواد شیمیایی "هایل" در حیفا
"اسرائیل" در حال حاضر گازهای شیمیایی جنگی به ویژه گازهای اعصاب، گازهای تاول زا، گازهای خفه کننده و گازهای فلج کننده که مهمترین آنها گاز فسژن است، تولید می کند و از وسایل مختلفی همچون هواپیما، موشک و خمپاره برای پرتاب این بمب ها استفاده می کند.
ضمنا توانایی های "اسرائیل" در تولید بمب های بیولوژیکی دست کمی از توانایی اش در تولید بمب های شیمیایی ندارد. در حال حاضر دولت عبری برنامه هایی برای تولید سلاح های بیولوژیک دارد و یک کارخانه دولتی را که شماری زیادی از داشمندان در آن فعالیت و آخرین نظریات علمی را بررسی می کنند، به این کار اختصاص داده است و علاوه بر این همکاری هایی میان تل آویو و واشنگتن در زمینه تولید توکسین نیز وجود دارد.
در این میان توجه به این نکته نیز ضروری می نماید که "اسرائیل" در حال حاضر بمب های بیولوژیکی حامل بیماری های قارچی و ویروسی مانند سیاه زخم، وبا، طاعون، آبله و تب زرد را نیز تولید می کند.
گفتنی است که "اسرائیل" با وجود آنکه در جنگ سال 1973 از بمب های شیمیایی و بیولوژیکی استفاده نکرد، ولی در هنگام حمله اش به لبنان مواردی از استفاده از گاز سیانور و سلاح های شیمیایی توسط "اسرائیل" مشاهده شد.
در نهایت در مورد احتمال اینکه "اسرائیل" جنگی را علیه کشورهای عربی همسایه خود به راه بیاندازد، باید گفت که فاکتورهای زیادی در این مسئله دخیل هستند که محمد عبدالسلام در کتاب خود با نام "السیاسه الدولیه" (سیاست جهانی) مهم ترین آنها را این گونه بر می شمارد:
1ـ برپایی یک حکومت تندروی اسلامی در یکی از کشورهای مجاور اسرائیل:
برپایی چنین حکومتی ـ بر اساس تصورات دولت عبری ـ ممکن است امنیت "اسرائیل" را به خاطر رفتارهای احتمالی اش به خطر بیاندازد و این مسئله نیز در نهایت باعث آغاز یک جنگ تمام عیار شود.
2ـ اگر یکی از کشورهای عربی مفاد پیمان نامه های صلحی را که با اسرائیل امضا شده و یا خواهد شد، زیر پا بگذارد و این اقدامش با تحرکات نظامی که ممکن است تهدیدی برای امنیت "اسرائیل" به شمار رود، همراه باشد، ممکن است باعث جنگ میان دو طرف شود.
3ـ در توازن استراتژیک موجود در منطقه خللی وارد شود و این هم در صورتی است که یک و یا چند کشور همسایه "اسرائیل" به سلاح های کشتار جمعی دست یابند و بخواهند ائتلافی را بر ضد "اسرائیل" تشکیل داده و با اقدامات نظامی خود، امنیت اسرائیل را تهدید کنند که در این صورت نیز احتمال جنگ وجود دارد.
در تمامی حالت های مذکور ـ بر اساس تفکر اسرائیلی ها ـ ممکن است دولت عبری فکر جنگ را در سر پرورانیده و در این راستا گام هایی بردارد.