نشانه های شكست هیمنه رژیم صهیونیستی
تحولات اخیر خاورمیانه اما به گونه ای دیگر سبب تحقیر این رژیم از منظر سیاسی و دیپلماتیك شد. تركیه سفیر این رژیم را از آنكارا اخراج كرد و همه مناسبات نظامی با این رژیم را به حالت تعلیق درآورد، این اقدام آنكارا پاسخی بود به حمله كماندو های این رژیم به كشتی مرمره كه رژیم صهیونیستی حاضر به عذرخواهی از دولت تركیه به خاطر شهادت ۹ شهروند ترك در این حمله نشد. از سوی دیگر جوانان انقلابی مصر با حمله به سفارت این رژیم كه تحت تدابیر شدید امنیتی قرار داشت موجبات فرار سفیر این رژیم از قاهره را فراهم کردند كه در نتیجه آن آقای سفیر فرار را بر قرار ترجیح داد. این اقدام مردم مصر اگرچه به دلیل سال ها تحمل حقارت از سوی این رژیم به مردم مصر بود اما علت اصلی آن شاید به زمانی بر می گشت كه نظامیان رژیم صهیونیستی به بهانه تعقیب مبارزان فلسطینی، ۵ نظامی مصر را در صحرای سینا به قتل رساندند و رژیم صهیونیستی باز هم حاضر به عذر خواهی از مصر به دلیل این اقدام تجاوزكارانه خود نشد. مقامات اسراییلی در هر دو حالت تصریح داشتند كه: «نمی‌خواهند اوضاع را بدتر كنند» و سعی می‌كنند خشم ترك‌ها و مصری ها را كنترل كنند. تهدیدهای توخالی "آویگدور لیبرمن" وزیر خارجه این رژیم نیز بیان گر ماهیت موضع تل آویو نبود. در واقع برای نخستین بار رژیم صهیونیستی متشنج شده و به جای اقدام مجبور به واكنش شد. حتی اظهارات "بنیامین نتانیاهو" نخست‌وزیر این رژیم پس از اشغال سفارت اسراییل در مصر نیز، بیشتر، میزان خوف و هراس آن ها را بازتاب می داد و در واقع بیانگر میزان تغییر در بنیان استراتژیك منطقه بود كه پس از سقوط رژیم مبارك و اوج گیری حرکت بیداری اسلامی، در حال رخ دادن است.
تا قبل از جنگ ۳۳ روزه رژیم صهیونیستی علیه حزب الله لبنان، سیاست معهود و استراتژیك رژیم صهیونیستی بر مبنای بازدارندگی نظامی بود كه این رژیم را رژیمی قوی و پرهیبت نشان می‌داد. اگر تحولی سیاسی بود یا پیشنهادی مطرح می شد یا اتخاذ موضعی در سطح منطقه یا بین‌المللی صورت می گرفت كه كوچك ترین فشاری را متوجه این رژیم می‌كرد، تل آویو بدون استثنا به همه پاسخ می‌داد. هنگامی كه در سال ۲۰۰۲ اعراب در كنفرانس بیروت برای شناسایی اسراییل در برابر به رسمیت شناختن یك دولت فلسطینی در مرزهای ۱۹۶۷ به صورت جمعی اعلام آمادگی كردند، آریل شارون در پاسخ به این پیشنهاد، باریكه غزه را مورد حمله قرار داد. اگر عملیاتی نظامی توسط گروه های فلسطینی علیه اسراییل صورت می گرفت، پاسخ آن ها همیشه هولناك و ویران كننده بود. حتی گاه دایره این پاسخ چنان گسترده می شد كه كل منطقه را فرا می گرفت و به گونه ای بود كه از هر گونه حمله احتمالی هر چند ضعیف در آینده پیشگیری كند. اما پس از جنگ ۳۳ روزه با حزب الله و شكست خفت بار در این جنگ و به موازات آن ناكامی در حمله تمام عیار به غزه، هیمنه نظامی صهیونیست ها شكسته شد كه نمونه بارز آن نابودی تانك های مركاوا به دست حزب الله لبنان بود كه روزگاری نماد قدرت رژیم صهیونیستی به شمار می رفت.
اما تحولات جدید خاورمیانه كه ملهم از بیداری اسلامی است، در بعد سیاسی نیز رژیم صهیونیستی را به چالش كشاند، اخراج سفیر رژیم صهیونیستی از آنكارا، فرار سفرای این رژیم از قاهره و امان به دلیل اعتراضات گسترده مردمی و عدم توانایی رژیم صهیونیستی برای مقابله به مثل و عقب نشینی فاحش در این زمینه، نشانگر فرا رسیدن دورانی جدید در سیاست این رژیم در خاورمیانه است كه بیش از پیش، به معنای ضعف و زبونی آن ها در عرصه های نظامی، سیاسی و دیپلماتیك به شمار می رود.