مناخیم بگین
یکی از نکات بسیار مهم در مبارزه با دشمن،شناخت دشمن است
زندگی نامه:
مناخیم بگین نخست وزیر سابق اسرائیل در سال 1913 در «برسک» لهستان متولد شد. فارغ‌التحصیل دانشکده حقوق دانشگاه ورشو [در لهستان] می‌باشد. در سال 1929 به جنبش یهودی محافظه‌کار «بیتار» پیوست و در سال 1938 رهبر جنبش بیتار در لهستان شد. در مقایسه با «ژابوتنسکی» سیاستمدار افراطی یهودی گام‌های اصلاح طلبانه بیشتری برداشت و در سال 1938 با وی به رقابت و مبارزه پرداخت. با شروع جنگ جهانی دوم و پس از ورود اشغال‌گران آلمانی به
«لهستان» فرار کرد و در سال 1940 توسط سازمان جاسوسی شوروی (ک.گ. ب) دستگیر شد و به بازداشتگاه [اسرا] اعزام شد. پس از حمله نظامی آلمان به روسیه، آزاد شد و به لشکر ژنرال «اندیرس» لهستانی پیوست. در سال 1942 به عنوان رزمنده به فلسطین وارد شد و سپس به نهاد یهودی «سازمان ملی نظامی» (ایرگون زبوای لیومی) پیوست. نهاد مذکور جنبشی است که «سازمان صهیونیسم جدید» از آن پیروی می‌کرد و «ژابوتنسکی» پس از انشعاب از سازمان جهانی صهیونیسم- که بوسیله موسس آن [حبیم] «وایزمن» رهبری می‌شد آن را پایه‌گذاری کرد. بگین در سال 1943 رهبر سازمان ملی نظامی که به اختصار ایرگون نامیده می‌شد گردید. گروه مذکور در ژانویه سال 1944 علیه قیمومت انگلستان بر فلسطین به مخالفت و تمرد برخاست. وی یکی از پایه‌گذاران «جنبش مقاومت یهود» در اکتبر 1945 به شمار می‌رود. جنبشی که ماورا و مامن تمامی جنبش‌های یهودی مخالف [استفاده از] خط مشی‌های مخفی بود.
پس از اینکه گروه ایرگون مرکز اداری حکومت قیمومت انگلیس واقع در هتل ملک داود در قدس را در سال 1946با بمب منفجر کرد، سازمان «هاگانا» رابطه‌اش را با گروه ایرگون و جنبش مقاومت یهود قطع کرد. پس از تشکیل کشور اسرائیل در سال 1948، بگین جنبشی سیاسی بنام «حیروت» [آزادی] تشکیل داد که چند دهه متوالی رهبری آن را به عهده داشت. در سال 1949 به نمایندگی دوره اول کنست انتخاب شد که تا سال 1984- یعنی زمانی که از سیاست کناره گرفت- ادامه یافت. در سال 1952 به هنگام بروز اختلاف نظر سیاسی پیرامون مسئله قبول غرامت جنگی از آلمان که بگین ضد آن بود، تظاهراتی را ترتیب داد و تلاش کرد تا جلسه بحث و بررسی [درباره این موضوع] را با فشار به مجلس تعطیل کند، که در نهایت منجر به ایجاد بحث‌هایی در اسرائیل پیرامون میزان تعهد وی نسبت به انجام فعالیت‌های سیاسی به روش دموکراتیک گردید.
پس از تشکیل کشور اسرائیل در سال 1948، بگین جنبشی سیاسی بنام «حیروت» آزادی تشکیل داد که چند دهه متوالی رهبری آن را به عهده داشت.
از آنجا که بگین رهبر بزرگترین حزب مخالف بود، لذا از سال 1955 به بعد رهبر جناح مخالف در مجلس شد. وی رهبری مسلط خود را بر حزب حیروت برقرار کرد و از این رو با هر کس که رهبری وی را بر حزب مورد تهدید قرار می‌داد به مقابله برخاست و او را اخراج کرد. از جمله اینگونه افراد، اری ژابوتنسکی، هلیل کووک، شموئیل تامیر، و عزر وایزمن و دیگران بودند. بین بن گوریون نخست‌وزیر اسبق و رهبر حزب کارگر، و شخص بگین رابطه مطلوبی وجود نداشت. چنانکه بن گوریون حیروت را از تمامی دولت‌های ائتلافی کنار گذاشت، به گونه‌ای که وی حتی از ذکر نام «بگین» نیز خودداری می‌کرد و او را با جمله «مردی که باور می‌کند در کنار نماینده کنست می‌نشیند» مورد اشاره قرار می‌داد.
حزب حیروت به همراه حزب لیبرال، در سال 1965 جناح «گاحال» را تشکیل داد و دست به اقدامی زد که هدف آن ایجاد روابط قانونی با دولت که حزب کارگر آن را از سال 1948 به بعد رهبری می‌کرد، بود. بگین برای اولین بار در ماه مه 1967 به هنگام آغاز جنگ ژوئن [1967] هنگامی که لوی اشکول دولت ائتلافی زمان جنگ را تشکیل داد، وارد دولت شد و تا سال 1970 در هیات دولت حضور داشت. یعنی تا زمانی که اسرائیل قطعنامه شماره 242 شورای امنیت سازمان ملل متحد را- که براساس آن خواستار عقب‌نشینی اسرائیل از اراضی اشغالی سال 1967شده بود- پذیرفت. جناح لیکود در سال 1973 از مجموعه‌ای از احزاب دست راستی تشکیل شد و رهبری آن را بگین عهده‌دار گردید. حزب لیکود در انتخابات سال 1977 پیروز شد و پیرو آن بگین به نخست‌وزیری رسید که تا اکتبر سال 1983 در این مقام باقی ماند.